GENÇLİĞİN ATEŞİ Mİ, YAŞIN ÖZGÜVENİ Mİ?

İnsanlar çocukken bir an önce büyümek ister. Yaşlarını sorduğunuzda, genellikle olduklarından daha büyük söylerler. Onları düzelttiğinizde ise buna oldukça kızarlar. Bu büyüme isteğinin ardında, büyüklerin yaşamına özenmek ve özgürlük hissine duyulan bir özlem yatar. Yaş gerçekten 20 olduğunda, bu hisler somutlaşmaya başlar. Kişiye bir özgüven gelir; ebeveynlerini yeterince beğenmez, her şeyi kendisinin doğru bildiğini zanneder. Ancak, gerçek pek de öyle değildir.

İyi bir öğrenim, kuşkusuz insanın hayatına büyük değer katar. Ancak bu öğrenim, deneyimle desteklenmezse eksik kalır ve kişi olgunlaşamaz.

Bir gün bir ustaya sormuşlar:
“Başarının sırrı nedir?”
Usta, “Doğru kararlar” diye cevap vermiş.
“Peki doğru kararları nasıl alırız?” diye sormuşlar.
Usta, tek kelimeyle cevap vermiş: “Tecrübe.”
“Tecrübeyi nasıl kazanırız?” diye üstelemişler.
Usta derin bir nefes almış ve şöyle demiş: “Yanlış kararlar.”

Babam, seksen yaşında deneyimli bir doktor ve bilge bir insan olarak, yirmj sekiz yaşındaki bana şöyle demişti:
“İnsanın en iyi yaşları otuz beş ila elli beş arasındadır. Yirmi yaşında daha güçlü ve enerjiksindir ama ne tecrüben vardır ne de paran. Otuz beş yaşına geldiğinde ise yeterli tecrübeye, bilgiye ve maddi güce sahip olursun. Üstelik hâlâ gençlik enerjin de vardır. O yaşların kıymetini bil ve tadını çıkar!”

Gençliğin ateşi ve yaşın özgüveni arasında bir denge kurabilmek, hayatın en büyük sanatıdır.